Serbët ende nuk e kanë kuptuar plotësisht se çfarë do të thotë miti i Betejës Kosovës, thotë gazetari Radomir Dimiq, derisa hedh një vështrim kritik ndaj këtij miti, duke e cilësuar atë si një produkt të teologjisë politike të shekullit XIX, një “fe e rreme” që ka shërbyer për të justifikuar politika të dëmshme ndaj Kosovës dhe shqiptarëve.
Në këtë intervistë për The Geopost, Dimiq flet për keqpërdorimin e historisë nga regjimi i Slobodan Millosheviqit, për vazhdimësinë e ideologjisë së Gazimestanit në qeverisjen aktuale të Aleksandar Vuçiqit, dhe për rolin e studentëve dhe qytetarëve në protestat e fundit në Serbi.
Intervista e plotë:
Pjesërisht po, do të pajtohesha me pyetjen tuaj se është një periudhë e shekullit të 19-të, do të thoja ndoshta më shumë, ndoshta më pak, e indoktrinimit të popullit serb me konceptin e mitit, ose më saktë të përthithjes së mitit për Kosovën.
Serbët ende jetojnë me mite, dhe kjo ka vazhduar për një kohë shumë të gjatë, shumë, shumë të gjatë, dhe mund të them se e gjithë historia rreth mitit të Kosovës po keqpërdoret, po keqpërdoret si paradigmë, si paradigmë e lirisë.
Çfarë është në të vërtetë miti i Kosovës?
Miti i Kosovës është një produkt, si të thuash, i teologjisë politike të shekullit të 19-të dhe fesë së rreme.
Në fakt, miti i Kosovës u ndërtua me qëllimin e rivendosjes së perandorisë së Dushanit, dhe kështu një lloj hakmarrjeje për betejën e humbur të Kosovës, ose më saktë një politikë ekspansioniste ndaj Kosovës, veçanërisht pas viteve ’90 kur Kosova, falë politikave dhe regjimit të Slobodan Milosheviqit, tani ka fituar pavarësinë e saj.
Pra, kur bëhet fjalë për serbët e Kosovës, mendoj se ata ende nuk e kanë kuptuar plotësisht se çfarë do të thotë miti i Kosovës, se është një mashtrim, se është një lloj feje që përpiqet ta zbresë qiellin në tokë dhe se serbët janë ende populli i Kosovës, se Kosova është ende toka e shenjtë e Serbisë, dhe në thelb është një hapësirë metafizike në të cilën jetojnë shqiptarët dhe që e përjetojnë atë në mënyrë pragmatike si një hapësirë në të cilën jetojnë, dhe jo si një histori qiellore të popullit serb e kështu me radhë.
Pra, serbët e Kosovës janë ende kali i Trojës i politikës jo vetëm të Slobodan Millosheviqit kur u mblodhën në numër të madh në Gazimestan, kur dëgjuam slogane të mëdha dhe kërcënime të mëdha ndaj shqiptarëve të Kosovës, se do t’i dëbojnë të gjithë përmes Bjeshkëve të Nemuna, dhe se kjo politikë e Gazimestanit është në fakt vetëm një vazhdim i një ideologjie që ka zgjatur me shekuj dhe që ende manifestohet përmes ekzistencës aktuale dhe përpjekjes për të rivendosur një lloj bote serbe të Aleksandar Vuçiqit. Në këtë drejtim, do të doja të vijoja dhe të thoja disa fjalë rreth thirrjes së ardhshme të studentëve dhe qytetarëve në sinergji që ata po organizojnë më 28 qershor në Beograd.
Në fakt, është një vazhdim i atij tubimi madhështor, asaj proteste madhështore dhe të gjithë asamblesë serbe dhe studentore kur u shpërnda në mënyrë magjike nga përdorimi i armëve sonike që ende po hetohen nga Kombet e Bashkuara dhe ne ende nuk kemi një përgjigje të vërtetë.
Çfarë do të thotë në të vërtetë thirrja e studentëve dhe popullit më 28 qershor?
Në fakt, nuk është një manifestim i dhunës, siç dikush dëshiron ta portretizojë atë në qeveri, siç dikush dëshiron të përmbysë shtetin tani dhe për shkak se ata janë ata që i quajnë mercenarë, mercenarë të huaj, se tani janë nazistë, se kanë përgatitur një lloj grushti shteti për 28 qershorin, me të cilin unë absolutisht nuk pajtohem dhe kjo nuk është e vërtetë.
Unë mendoj se më 28 qershor, studentët do të dalin me një dekret unik se duhen bërë ndryshime, kryesisht ndryshime demokratike që studentët i kanë kërkuar për shtatë muaj, dhe për të cilat qeveria absolutisht nuk ka dhënë asnjë përgjigje.
Pra, jo vetëm ndryshimet demokratike, por edhe ndryshimet politike të sistemit që është i mallkuar i korruptuar, në të cilin një sistem në të cilin sundon vetëm një njeri, ka kontroll dhe pushtet absolut mbi institucionet që janë uzurpuar dhe për këtë arsye studentët me të drejtë kërkojnë, jo ndryshime kozmetike, por ndryshime sistemike, të thella, ata kërkojnë që të vendoset sundimi i ligjit dhe sundimi i ligjit dhe në këtë kuptim studentët më 28 qershor, ndryshe nga të gjitha festimet e mëparshme të Vidovdanit që kanë një ngarkesë nacionaliste, duan diçka tjetër, dhe kjo është një Serbi unike, moderne, progresive, e lirë nga çdo nacionalizëm dhe shovinizëm dhe aspiratave të Serbësisë së Madhe.
Në këtë drejtim, serbët me të vërtetë presin një rrëmujë të madhe.
/The Geopost
