Është gjithnjë e më e qartë se mikroplastika janë kudopor shkencëtarët ende po mësojnë se sa të këqija mund të jenë pasojat shëndetësore.
Tani një studim i ri në minj tregon se këto copa të vogla plastike mund të kalojnë nga një nënë tek pasardhësit e tyre të palindur, ku ato vazhdojnë përtej lindjes.
Studimet e mëparshme kanë treguar se mikro dhe nanoplastika (MNP), më të vogla se kokrrat e rërës, mund të kalojnë në placentë. Sipas këtyre të dhënave, ky hulumtim i fundit zbulon se fragmentet e vogla plastike mund të qëndrojnë në qenushin e miut në rritje për të paktën dy javë pas lindjes.
Ekipi hulumtues që qëndron pas studimit, nga Universiteti Rutgers, gjeti gjurmë plastike në mushkëri, zemra, mëlçi, veshka dhe trurin e minjve të porsalindur, pasi nënat shtatzëna thithën fragmente të poliamide-12 (PA-12)një lloj najloni.
Ndonëse nuk mund të përjashtohet që disa fragmente të kenë kaluar përmes qumështit të nënës pas lindjes, vetë prania e tyre në momente kaq të hershme të rëndësishme në zhvillim duhet të jetë shkak për alarm.
“Askush nuk dëshiron plastikë në mëlçinë e tij,” thotë Phoebe Stapleton, një profesoreshë e asociuar e farmakologjisë dhe toksikologjisë në Universitetin Rutgers. “Tani që ne e dimë se është atje – si dhe në organe të tjera – hapi tjetër është të kuptojmë pse dhe çfarë do të thotë kjo.”
Ndërsa produktet plastike shpërbëhen dhe përhapen nëpër mjedis, ato mund të hyjnë në trupin e njeriut përmes ushqimi që hamë, ujin që pimëdhe madje ajri që thithim.
Nëse këto gjetje te minjtë vlejnë për njerëzit – dhe ka arsye të mira biologjike për të besuar se po – atëherë fëmijët po vijnë në botë me një ngarkesë mikroplastike të ngulitur tashmë në organet dhe indet e tyre.
Se çfarë do të thotë kjo për shëndetin tonë mbetet për t'u parë, por definitivisht nuk është pozitive. Ne kemi parë tashmë ndotës mikroplastikë të lidhur me një rrezik në rritje të sëmundjeve kardiovaskularepor mbeten shumë pyetje se cilat mund të jenë implikimet afatgjata të gjithë këtij ekspozimi MNP.
Ne e dimë se ekspozimi ndaj ndotësve dhe kimikateve në fillim të jetës mund rrisin ndjeshëm rrezikun e problemeve shëndetësore dhe sëmundjeve kronike më tej, dhe kjo ka shumë të ngjarë të zbatohet edhe për mikroplastikën.
“Këto rezultate ngrenë shqetësime për ndikimet toksikologjike që lidhen me ekspozimin e MNP-ve, shëndetin e nënës-fetalit dhe depozitimin sistematik të grimcave MNP.”studiuesit shkruani në punimin e tyre të botuar.
Pavarësisht paralajmërimeve për sa i përket ndotjes së mjedisit dhe ndikimeve në shëndet, si specie nuk po tregojmë asnjë shenjë se jemi në gjendje të largojeni zakonin tonë plastik. Është ngulitur thellë në pothuajse çdo pjesë të jetës moderne, dhe në të gjithë botën që ne po prodhojmë aktualisht më shumë se 450 milionë tonë të materialit çdo vit.
Puna vazhdon për të eksploruar mënyrat në të cilat më shumë nga ajo plastikë mund të riciklohen dhe mbahen jashtë trupit tonëdhe gjeneratat e ardhshme po mbështeten tek ne për ta kuptuar këtë.
“Unë nuk mendoj se ne do të heqim qafe plastikën fare.” thotë Stapleton. “Ato janë shumë të rëndësishme për jetën moderne.”
“Por unë mendoj se mund të arrijmë në një pikë ku do të kemi disa politika për të treguar se cilat janë më pak toksike se të tjerat.”
Hulumtimi është publikuar në Shkenca e Mjedisit Total.
